lomography

Πριν μερικά χρόνια διάβασα ένα άρθρο για την Lomography (λομογραφία) και ομολογώ πως μου άρεσε σαν ιδέα και σαν δημιουργική απασχόληση, δεν απαιτεί τίποτα ιδιαίτερες γνώσεις, προάγει το τυχαίο, και το αυθόρμητο, τη μη τήρηση κανόνων στη φωτογραφία, με ένα αποτέλεσμα απροσδόκητο πολλές φορές, που σε εκπλήσσει ευχάριστα.
Η βασική ιδέα είναι:
Δράσε γρήγορα, μην σκέφτεσαι, να είσαι ανοιχτός ως προς τον περίγυρο, παρατήρησε τα όλα , απόλαυσε την επικοινωνία.
Με σύνθημά «Μη σκέφτεσαι, απλώς τράβα!», ούτε λόγος για ρυθμίσεις διαφράγματος-ταχύτητας και φλας. Καμία ανησυχία για τους κανόνες. Στόχος ακριβώς είναι η παραβίασή τους. Απροσδόκητες λήψεις από αναπάντεχες γωνίες, αποθέωση του τυχαίου και της ταχύτητας, συνδυασμός χαμηλής τεχνολογίας μηχανών και ληγμένων φιλμ έχουν ως αποτέλεσμα εικόνες ευφάνταστα «ελαττωματικές».

Μέχρι εδώ όλα καλά. Φαίνεται να ξεκίνησε ένα ρεύμα στο χώρο της φωτογραφίας αυθόρμητα που όμως αγκάλιασε σαν ιδέα αρκετούς νέους και στη συνέχεια ανθρώπους κάθε ηλικίας και επιπέδου. Όμως αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί από μια τέτοια λογική, σε σχέση με την φωτογραφία, πρέπει να ξεκινήσει μια μόδα με συγκεκριμένα προϊόντα και μάρκες, που δήθεν είναι αυθεντικά και προάγουν το καλύτερο αποτέλεσμα για την λομογραφία. Να ξεκινήσει έτσι μια βιομηχανία παραγωγής νέων προϊόντων αξεσουάρ, βιβλίων, ταινιών, άλμπουμ, που μας καλούν μέσω διαφημίσεων να τα αγοράσουμε. Έτσι “καπελώνουν” αυτό το αυθόρμητο και τυχαίο γεγονός της γέννησης της λομογραφίας, που έγινε από δυο σπουδαστές που χρησιμοποίησαν σαν μέσο, αυτό που έτυχε να έχουν στα χέρια τους εκείνη τη στιγμή.

Από την πλευρά μου, συμφωνώντας με τις βασικές αρχές της “Λομογραφίας“ την αγκάλιασα, χρησιμοποιώντας όποια ψηφιακή κάμερα διέθετα, βλέποντας την σαν ένα παιχνίδι στο χώρο της δημιουργικής φωτογραφίας.